Sherlock Holmes

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Zwykle z niecierpliwością czekam na soundtracki Hansa Zimmera z wysokobudżetowych filmów rozrywkowych. Bardzo często bowiem czuć w nich swoistą magię kina, wynikającą z filmowego zmysłu niemieckiego kompozytora, jego wyczuciu sekwencji i scen, których budowa oraz charakter mają swoje wyraźne odzwierciedlenie w partyturze. Owa filmowość muzyki Zimmera, szczególnie oczekiwana właśnie w kinie rozrywkowym, pozwala mi przymknąć oko na skłonności tego artysty do kiczowatego patosu czy niezbyt wyszukanych fraz i współbrzmień harmonicznych. Liczy się przede wszystkim ekscytująca wibracja hollywoodzkiej iluzji. Wyczuwa się ją choćby w niedawnym Mrocznym Rycerzu albo w Aniołach i Demonach i być może dzięki temu Hans Zimmer odniósł najbardziej spektakularny sukces komercyjny ostatniej dekady wśród kompozytorów muzyki filmowej.

Niestety artysta w swoim najnowszym dziele, stworzonym do Sherlocka Holmesa Guya Ritchiego, nie wykazał się swoimi niewątpliwymi zdolnościami w stopniu, do którego zdążył nas przyzwyczaić. Moim zdaniem wynika to z dwóch rzeczy. We wstępie powiedziałem, że kinowa magiczność muzyki twórcy Gladiatora wynika z jego niezwykłego wyczucia poetyki oraz konstrukcji obrazu. Otóż w Sherlocku Holmesie sekwencje, w których utwory muzyczne odgrywają szczególną rolę - a więc akcji - są zaskakująco sztampowe. Podobną reżyserię gonitw, potyczek (tych, którzy nie wiedzą, informuję, że postać słynnego detektywa została tu bardzo odświeżona) czy choreografię walk widzieliśmy już setki razy. A Zimmer niemal tyleż zilustrował. Trudno więc wymagać od niego zupełnie nowego podejścia, choć byłoby ono pożądane - mogłoby bowiem wnieść pewną świeżość do banalnych, popcornowych scen.

Budowa większości utworów Sherlocka Holmesa jest zatem bardzo typowa dla innych wcześniejszych dzieł artysty (co niestety ujemnie wpływa na ich atrakcyjność, zarówno w połączeniu z obrazem, jak i w oderwaniu od niego). Czym więc nadał on historii indywidualny muzyczny rys? (Niezbędny zwłaszcza w przypadku reaktywowania postaci tak w kulturze znanej.) Tu dochodzimy do drugiej przyczyny braku magii w omawianej ścieżce. Zimmer, zupełnie dla mnie niezrozumiale, zdecydował się zaczerpnąć z muzycznej kultury Bałkanów. Skoczny temat przewodni wywodzi się z tamtejszego folku, instrumentarium (banjo, akordeon, cygańskie partie solowe skrzypiec) a także rysunek melodii kierują naszą wyobraźnię we wschodnie strony Europy. Jaki to ma związek z XIX-wiecznym Londynem i kryminalnymi zagadkami? Nie wiem. Wiem natomiast, że pomimo wyraźnego charakteru muzyki, trudno ją utożsamić z bohaterem i połączyć z historią, zwłaszcza słuchając samej płyty.

Sceny dialogowe Sherlocka Holmesa - zdecydowanie najbardziej zajmujące (doskonale napisane i zagrane) - zostały natomiast zilustrowane niezbyt ciekawym underscorem, który niestety obejmuje sporą część albumu. Usłyszymy w nim wprawdzie kilka bardzo trafnych krótkich motywów, znakomicie dopasowanych do ekranowych wydarzeń, ale z drugiej strony tak mało oryginalnych i przede wszystkim monotonnych, że nie chce się do nich wracać.

Niemniej jednak Sherlocka Holmesa nie uważam za porażkę artystyczną Hansa Zimmera. Miłośników jego muzyki zachęcam do obejrzenia filmu i sięgnięcia po soundtrack - materiał motywiczny i tematyczny, dla kompozytora przecież nowy, a także niektóre pomysły instrumentacyjne mogą się Wam spodobać. Trzeba jednak stwierdzić, że muzyka nie odgrywa szczególnej roli w filmie, a na płycie, przez swoją powtarzalność i monotonię, zwyczajnie nuży. ^*banjo

Tweet

Zobacz także:

FILM: Sherlock Holmes - Hans Zimmer [wywiad]