Goldeneye

Najgorszy, najbardziej ubogi w tematy i najbardziej rutynowy Bondowski soundtrack w historii. Całkowita pomyłka aranżacyjna - tak w trzech słowach można określić tą płytę.

Słuchając tego albumu, odniosłem wrażenie, że pan Serra próbował unowocześnić Bondowską muzykę, rezygnując prawie całkowicie z orkiestry i (co dziwne) z tematu Bonda, zastępując je całą feerią "podejrzanych", dziwnych, "fabrycznie" brzmiących syntezatorów. Efekt finalny jest wprost tragiczny, wszystko (z kilkoma wyjątkami) brzmi tu nienaturalnie, nie Bondowsko i ociężale. Niema tu żadnych swingująco - szpiegowskich ^*akcentów, co mógłbym zrozumieć gdyby był to jakikolwiek inny film, ale to przecież jest Bond!. Cały ten komputerowy hałas dopełniają "bolszewickie" chóry i odrobina smyczków, oczywiście w tle.

Jako wieloletni "Bondomaniak", muzykę z "GoldenEye" uważam za kompletnie niepasującą do tego filmu i konwencji serii, zaryzykuję nawet stwierdzenie, że zostały tu pogwałcone żelazne reguły oraz pewien wspaniały szpiegowski styl, z takim trudem wypracowany głównie przez Johna Barryego. Wśród tej kupy bezmelodyjnych dźwięków, można doszukać się kilku normalnych kompozycji. Po pierwsze - wspaniała piosenka tytułowa, która jest perfekcyjnie wykonaną (przez Tinę Tuner) i nienagannie skomponowaną (przez Bono) kompozycją, w cudowny sposób nawiązującą do klasycznych Bondowskich szlagierów z lat 60 i 70. Po drugie - dwa instrumentalne tematy, które o dziwo wyszły Ericowi całkiem przyzwoicie: mam tu na myśli szybki temat samochodowej gonitwy, (3-Ladies First), w którym ciekawie (można nawet powiedzieć: błyskotliwie) zostały wplecione ^*smyczki, oraz dwa tematy miłosne (4-We Share The Same Passions, 6-The Severnaya Siute, 15-For Ever, James) - bardzo stonowane i ciekawie zaaranżowane (prawie same smyczki z odrobiną "fujarek", chociaż irytuje prawie taka sama aranżacja każdego z tych utworów). Ciekawie i oryginalnie brzmi też "czołgowa przejażdżka po St. Petersburgu"(10), w której całkiem interesująco wykorzystany jest temat Bonda - ale trzeba się wsłuchać (jak na ironię, nie została podobno wykorzystana w filmie). Na koniec mamy piosenkę kompozycji i wykonania Erica Serra, która byłaby całkiem niezła, gdyby nie fatalny śpiew właśnie pana Serra.

Ogólnie, naprawdę nie polecam, nawet zagorzałym bondomaniakom, jeśli chcecie mieć piosenkę tytułową, to radzę kupić album Tiny Tuner, lub zaopatrzyć się w jedną z licznie ostatnio wydanych Bondowskich składanek. Jeśli chcecie przekonać się, jak powinna brzmieć muzyka do Bonda, proponuję kupić jedno z klasycznych już dzieł Barryego, lub ostatnie, znakomite projekty Davida Arnolda.

Pan Serra niech się lepiej trzyma od Bonda z daleka. Przestrzegam, nie wyrzucajcie pieniędzy na ten album, nawet jeśli pojawi się zapowiadana właśnie, rozszerzona edycja specjalna.

Tweet