Piraci Karaibów: Skrzynia Umarlaka (Pirates of the Caribbean: Dead Man`s Chest)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

"Piraci Karaibów: Skrzynia Umarlaka" to płyta, która początkowo zupełnie mnie nie interesowała - głównie z powodu muzyki z pierwszej części, która mocno mnie zraziła. Zmieniło się to dopiero gdy obejrzałem film z sesji nagraniowej, i usłyszałem fragment muzyki Zimmera, wykonywanej przez ^*smyczki. Dynamiczne i ciekawe brzmienie zachęciło mnie do sięgnięcia po płytę.

Muzyka Klausa Badelta z pierwszej części była jednym wielkim, hałaśliwym plagiatem "Twierdzy", na niewygórowanym poziomie. Ucieszyło mnie więc, że wykorzystanie tematów z pierwszej części "Piratów..." (czyli z "Twierdzy") jest w partyturze Zimmera znikome. Jeden z motywów pojawia się na moment chyba tylko w "W Wheel of Fortune". Szerzej wykorzystany został natomiast, pochodzący także z pierwszej części, "temat piracki" - na szczęście nie został on skopiowany z "Twierdzy". Motyw ten, wykonywany na wiolonczeli, u Zimmera wydaje mi się ciekawszy - bardziej żywy i wesoły - został też znacznie rozwinięty lecz nie pojawia się zbyt często. Na jego bazie zbudowano cały pierwszy utwór, dalej występuje sporadycznie. Ten temat to jedyny element, który pozwala słuchaczowi "przypisać" tę partyturę do filmu o piratach - choc jak wiadomo, Bruckheimer twierdzi, że "Piraci Karaibów" nie są filmem o piratach.

Przepis Zimmera na brzmienie nowych "Piratów..." jest bardzo ciekawy. Do garnka wrzucamy: jedną orkiestrę i chór z gigantycznymi ^*orkiestracjami a la ^*Media Ventures; dodajemy jedną gitarę elektryczną oraz smyczki w rockowych aranżacjach przyprawione Apocalypticą; dodajemy organy kościelne; wszystko przyprawiamy "Gladiatorem" i miksujemy. Na pierwszy rzut oka poszczególne elementy tego przepisu raczej się wykluczają, lecz nie dajcie się zwieść. Efekt tej mieszanki jest powalający. "The Kraken" będący esencją takiego brzmienia jest, moim zdaniem, największym hitem tej partytury. To co zaskakuje to ostre, super-dynamiczne, rockowe brzmienie, lecz uzyskane na orkiestrze - smyczki grają tu w sposób typowy dla gitar elektrycznych. Zimmer nie przestaje zaskakiwać także w "Davy Jones". Rozpoczyna go (i kończy) liryczna melodia wykonywana przez pozytywkę. Po chwili jednak melodia ta całkowicie się zmienia. Przejmują ją organy w towarzyszeniu chóru i smyczków na drugim planie. Całość bardzo rytmiczna i dramatyczna.

Na płycie dominuje oczywiście muzyka dynamiczna lecz jest urozmaicana różnorodną stylistyką. W spokojniejszych utworach często odnajdziemy nutę groteski, która przypomina, że mamy do czynienia z komedią. Tak jest np. w "Dinner is Served" - początkowo potężne brzmienie, dzikie bębny i dramatyczna wokaliza, w drugiej połowie zmieniają się w groteskowo brzmiący walc. Także wspomniany "piracki" temat przewodni z utworu "Jack Sparrow", wykonywany na wiolonczeli, jest kompozycją wesołą, z elementami "mickey mousingu". W podobnej atmosferze jest również utrzymany "Two Hornpipes (Tortuga)" - wykonywany przez solowe skrzypce i ^*banjo, z delikatnym orkiestrowym tłem, utwór ten imituje żeglarską szantę. Dwa kolejne niezwykłe utwory to: "Tia Dalma" oraz "Hello Beastie". Ten pierwszy to tajemnicza i liryczna kompozycja, z bardzo ciekawą wokalizą. W drugiej połowie utwór zmienia się w nostalgiczną i mroczną kołysankę. Natomiast "Hello Beastie" to 10 minut dość powolnie płynącej muzyki, przepełnionej patosem, smutkiem i dramatyzmem, ale niemal zupełnie pozbawionej tematów. Ten kawałek mocno kojarzy mi się z "Patricide" z "Gladiatora".

Wydanie "Piratów Karaibów 2" ma jedną zasadniczą wadę - ostatni utwór. "He`s a Pirate", czyli 7 minut techno sieczki w najgorszym wydaniu. Ten kto umieścił to na tym albumie powinien zostać publicznie ukrzyżowany. Te 7 minut można było znacznie lepiej zagospodarować.

"Skrzynię Umarlaka" muszę ocenić podobnie jak "Legendę Zorro" Jamesa Hornera. O ile muzyki tej słucha się znakomicie, i od strony technicznej także nie można się do niczego przyczepić, to w kwestii oryginalności jest to po prostu kalka poprzednich dokonań autora. To co nowe i świeże jest w mniejszości. Muzyka Hansa Zimmera powinna trafić przede wszystkim w ręce fanów muzyki akcji i tzw. stylu ^*MV. Po album muszą także sięgnąć wszyscy, który uwielbiają po prostu dobrze się bawić przy muzyce, a nie przeszkadzają im selfplagiaty i tym podobne przypadłości. Zabójczo szybkie tempo i różnorodność tej partytury z pewnością przypadnie im do gustu - umili spędzony przy niej czas, choć nie pozostawi żadnych głębszych odczuć.

Tweet

Zobacz także:

Piraci Karaibów: Klątwa Czarnej Perły (Pirates of the Caribbean: Th...

Piraci z Karaibów: Na Krańcu Świata (Pirates Of The Caribbean: At W...