Mission: Impossible 2

Po sukcesie Gladiatora (2000) Hans Zimmer najwyraźniej stwierdził, że teraz jest już nieważne co napisze i tak musi się podobać. W połowie maja 2000 r. na ekrany kin wszedł ^*sequel thrillera akcji Mission: Impossible 2 w reżyserii Johna Woo (Broken Arrow). A dwa miesiące później Hollywood Records wydało soundtrack z ok. 42 minutami muzyki ilustracyjnej.

Jeżeli ktoś oczekiwał w MI2 elementów pamiętnych z oryginału (Danny Elfman i Lalo Schifrin) będzie rozczarowany. Chyba Hans Zimmer wyrzucił przez okno swoją tradycję muzyczną, którą raczył nas przez ostatnie lata. Ta muzyka brzmi od początku do końca jakby napisana dla potrzeb serialu telewizyjnego Mission: Impossible.

W tej "partyturze" nie ma absolutnie orkiestry symfonicznej - jeżeli czasami słychać coś podobnego to jest to syntetyczne. MI2 to w dominującej części hałaśliwe i agresywne brzmienie rockowo-elektroniczne, jedynie od czasu do czasu pojawia się męski chór pod batutą Gavina Greenawaya, jakże typowy dla ^*Media Ventures (to on bez wątpienia robi największe wrażenie). Dodatkowo często przewija się tutaj motyw na gitarze akustycznej w wykonaniu Heitora Pereiry. A żeby była różnorodność na maxa mamy nawet elementy muzyki techno i popisy perkusyjne. Z pewnością Hans Zimmer nie przemyślał dobrze tego projektu, nie bardzo wiedząc na jaki gatunek ma się zdecydować. W efekcie wyszła mu swoista papka, która wbrew oczekiwaniom kompozytora brzmi raczej męcząco-drażniąco.

W filmie pojawiają się trzy tematy przewodnie. Pierwszy jest stylizowany na słynny już motyw Lalo Schifrina z oryginału. Tym razem Hans "ubrał go" w brzmienie mocno rockowe z towarzyszeniem równie "subtelnego" tła perkusyjnego - Mission: Impossible Theme, Bare Island i The Bait. Nie jest to nawet takie złe, choć rodzaj instrumentacji jest zdecydowanie zbyt agresywny co odbiera tematu jego dawną jasność.

Drugi temat, chyba najczęściej obecny, to element hiszpański z gitarą prowadzącą Heitora Pereiry. Jest to motyw zaiste ładny, miękki, łagodny, orientalny, z utrzymaną linią melodyczną - Seville, Nyah, Mission Accomplished i Nyah and Ethan. Nie za bardzo on jednak pasuje do rasowego filmu akcji, jakim jest MI2. Trochę go tu za dużo.

I w końcu najlepszy z całej trójki, tzw. Zły James Bond. Wspaniały chór męski pokazuje nam, że Hans Zimmer jest nadal najlepszy do budowania przy jego pomocy mrocznej i dramatycznej atmosfery. Jest to notabene jedyny element "żywy" w całej muzyce, szkoda tylko, że pojawia się tak naprawdę tylko dwukrotnie - Ambrose i Bare Island.

Co do partii wokalnych Lisy Gerrard, trzeba powiedzieć, że sprawiają one wrażenie niemalże wyciętych z Gladiatora i brzmią tutaj szczególnie atrakcyjnie, zwłaszcza na tle tych hałasów rockowo-elektronicznych - Seville i Injection. Natomiast użycie muzyki techno w tym filmie to prawdziwa katastrofa - żadnej linii melodyjnej, tylko kupa hałasu i rąbaniny, która zdenerwuje nawet fana tej muzyki - Bio-Techno.

Nie ma co ukrywać, że Mission: Impossible 2 to jeden ze słabszych projektów Hansa Zimmera, choć ma on i plusy. Ciekawie prezentują się solowe partie na gitarze akustycznej w wykonaniu Heitora Pereiry (nie uwzględniając ich natarczywości na albumie), męski chór (typowy dla stylu Zimmera), który stanowi najcenniejszą część partytury, uspokajające partie wokalne Lisy Gerrard oraz nowo zaaranżowany temat przewodni Mission: Impossible skomponowany przez weterana Lalo Schifrina do oryginału.

Szkoda tylko, że w sekwencjach akcji dominujących w filmie przeważa bardzo agresywna muzyka rockowa (momentami prawie metalowa) w towarzystwie równie mocnego tła elektronicznego i różnego typu perkusji. Powstała w ten sposób ilustracja muzyczna sprawiająca wrażenie trochę zbyt hałaśliwej i pisanej w dużym pośpiechu; największym chyba minusem jest brak orkiestry symfonicznej. Tylko dla fanów Zimmera!

Tweet