Nieulotne

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Nieulotne Jacka Borcucha boleśnie przypomina starą prawdę, że podstawą udanego filmu jest dobry scenariusz. Nie musi on być skomplikowany, może się opierać na prostym pomyśle, byle tylko do czegoś zmierzał i niósł jakieś przesłanie. Nieprzemyślanego scenariusza nie uratują najpiękniejsze zdjęcia czy oryginalny montaż, a przeciwnie - stworzą tylko wrażenie pretensjonalności. Tak jest właśnie w przypadku Nieulotnego. Film Borcucha ma oryginalne zdjęcia, pomysłowy montaż, jest dobry aktorsko. Ale co z tego, skoro opowiada historię o niczym, momentami do bólu przewidywalną. Interesująca warstwa wizualna i dźwiękowa dzieła nie mogła mnie zachwycić, bo czułem, że stanowi element artystycznego oszustwa. Nieulotne trudno też potraktować jako zbiór obrazów, pokazujących rzeczywistość współczesnej młodzieży. Bohaterowie - para studentów - nie są zamożni. Chłopak wynajmuje obskurne mieszkanie, ale używa laptopa za 5 tysięcy. I syfiaste mieszkanie, i drogi komputer atrakcyjnie wyglądają w obiektywie, czyż nie? Podobnie jak popielniczka z tlącym się papierosem w dziekanacie uczelni.

Klimat filmu musi wynikać z opowiadanej historii. W Nieulotnym, jak w wielu innych polskich dziełach, klimat jest dla samego klimatu. Kreuje go między innymi muzyka Daniela Blooma. Utwory artysty, stałego współpracownika reżysera, są same w sobie ciekawe, ale nie mają uzasadnienia w obrazie. Podam przykład. W jednej z początkowych scen zakochani bohaterowie spoglądają w gwiazdy. Reżyser pokazał banalną romantyczną chwilę, nie mającą wielkiego znaczenia. Jednak wybrzmiewająca w scenie tajemnicza ambientowa muzyka zdaje się mówić: ?Widzu, tu jest drugie dno, zastanów się nad symboliką gwiazd!?. Problem w tym, że drugiego dna nie ma, a przynajmniej ja go nie dostrzegam.

W filmie niestety dominują utwory ambientowe, charakteryzujące się napiętymi, nierozwiązywanymi harmoniami i dusznym brzmieniem. Są dość intrygujące, ale potęgują wrażenie pretensjonalności, dlatego podczas seansu trochę drażnią. Szkoda, że reżyser w tak niewielkim stopniu wykorzystał prosty, urzekający temat liryczny, w charakterystyczny sposób grany przez Leszka Możdżera. Subtelna gra wybitnego pianisty dodaje odrealnionej, trochę onirycznej muzyce Blooma ludzkiego pierwiastka. Film też go potrzebował.

Miłośnikom ambientu płyta z muzyką do Nieulotnego powinna przypaść do gustu. W utworach zwraca uwagę interesujące połączenie przenikliwych skrzypiec solo z elektroniką oraz przestrzenne brzmienie, wynikające m.in. z realizacji nagrania. Chociaż kompozycja Blooma nie należy do najoryginalniejszych, to niektórym słuchaczom może przynieść ciekawe doznania zmysłowe.

Tweet