Pasażerowie (Passengers)

Idąc do kina na ten film, w głowie miałem całą masę niepochlebnych i krytycznych opinii, ale historia dwójki ludzi wybudzonych zbyt wcześnie z hibernacji w 120-letniej podróży na odległą planetę wydawała mi się mimo wszystko ciekawa i intrygująca. Film jest typowym przedstawicielem amerykańskiego mainstreamowego kina rozrywkowego, stąd każdy, kto obiecuje sobie po cichu, że zetknie się przynajmniej w części z obrazem kalibru Moon, Raport z Europy albo Interstellar (choć ten obraz zebrał podobnie dużo krytycznych opinii), powinien sobie go darować. Nie zdradzając fabuły filmu, powiem tylko tyle, że to w miarę przewidywalna historia, natomiast anturaż jest nie z tej ziemi. Dlatego - paradoksalnie - wybór kompozytora nie jest taki dziwny, jakby się na pierwszy rzut oka mogło wydawać. Thomas Newman, ze swoim dużym dorobkiem kompozytorskim i doświadczeniem w praktycznie każdym gatunku filmowym, wydaje się być odpowiednim ilustratorem do filmu Mortena Tylduma.

Obrazy o tematyce na pierwszy rzut oka kojarzonej ze sci-fi w ostatnich latach są w regularnym repertuarze studiów filmowych. Całkiem sporo tych produkcji uważam za udane, w końcu adresowane są do szerokiej publiczności, a zatem nastawione są bardziej na zysk aniżeli tworzone z pobudek wyłącznie artystycznych. Pasażerów traktuję jednak jako typowe kino ?popcornowe? - nie znajdziemy tu niedopowiedzeń, tonów szarości i ?przesłania?. Film zadedykuję miłośnikom wdzięków coraz mocniej rozpychającej się ramionami w Hollywood - Jennifer Lawrence - oraz Chrisa Pratta. Jednak żeby nie być zbyt niesprawiedliwym w ocenie - film może się spodobać jako czysta rozrywka, bez większych ambicji artystycznych. I z takim też nastawieniem polecam tę produkcję. Do plusów zaliczam montaż, zdjęcia, świetne efekty specjalne. A muzyka…? No właśnie, tutaj mam pewien problem.

Po pierwszym zetknięciu się ze ^*scorem Newmana miałem mieszane uczucia, po drugim zacząłem wyławiać pewne smaczki, po trzecim - uznałem, że to całkiem dobry soundtrack! Po pewnym jednak czasie kompletnie przestałem wracać do słuchania tej muzyki. Nie jest to dzieło na tyle wybitne, aby zasługiwało na nominację do najważniejszej nagrody w świecie filmowym - czyli Oscara. Ale po kolei…

Soundtrack do Pasażerów rozpoczyna kompozycja The Starship Avalon (Main Title), której pierwsze nuty wybrzmiewają jeszcze na czołówce z logo wytwórni filmowej (zabieg identyczny jak w SPECTRE). Newman sięga po dobrze sobie znaną elektronikę i tworzy jeden z dwóch głównych tematów do filmu - oparty na czteronutowym akordzie. Ten temat będzie jeszcze wielokrotnie powracał w obrazie, zwłaszcza w scenach dramatycznych, decydujących o losach głównych bohaterów (np. 50% of light speed). Takie jest właśnie wprowadzenie do filmu. Bardzo elektroniczne, na wskroś nowoczesne, ale dla pamiętających czasy lat 80. ubiegłego wieku, jednak przywołujące brzmienia z tamtych lat. Newman przeplata instrumentarium - używa ulubionego przezeń fortepianu i kontrastuje, a raczej dopowiada resztę za pomocą dźwięków elektroniki. I tak dzieje się przez kilka pierwszych utworów na płycie… Potem, gdy fabuła zmierza w stronę bardziej kameralną niźli kosmiczną, znajduje to odbicie w muzyce. To już terytorium dobrze znane wszystkim wielbicielom amerykańskiego kompozytora. Przykładem takiego wejścia w typową dla Newmana manierę może być rzewnie sentymentalny Spacewalk z dominującym fortepianem i charakterystyczną sekcją smyczkową, którą nie sposób pomylić z jakimkolwiek innym kompozytorem. Tę samą potrawę Newman serwuje nam w takich ścieżkach, jak Starlit, czy Sugarcoat the galaxy. Z kolei takie Rate 2 Mechanic można by z powodzeniem umieścić jako temp-track do Skyfall i wykorzystać do scen rodem z 007. Początek utworu Red Giant ma w sobie coś z Rydwanów Ognia Vangelisa, ale potem traci na rasowości brzmienia. To jest właśnie moim zdaniem główny problem tego score`u - ma zadatki na interesującą kompozycję, jednakże jest zbyt chaotyczny, aby na dłużej przykuć uwagę słuchacza, a w dalszej perspektywie - uzależnić od siebie. Problematyczny jest też moim zdaniem sposób produkcji nagrania - mamy aż dwadzieścia sześć ścieżek, z czego spora część trwa niewiele ponad minutę albo nawet krócej. Z powodzeniem można by okroić nieco wydanie, celem stworzenia bardziej strawnego produktu i umieścić tam najlepsze kąski.

Nie jestem fanem Thomasa Newmana. Ta ścieżka dźwiękowa tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że to jeden z obecnie najbardziej przereklamowanych twórców w Hollywood. Fakt, iż pochodzi z klanu kompozytorskiego, bardzo mocno osadzonego w Fabryce Snów, nie oznacza automatycznie, iż ma patent na tworzenie samych perełek muzycznych. Można powiedzieć tylko, że - niestety. I tak jak rok temu byłem pełen uznania dla jego Mostu szpiegów, tak jak mimo wszystko cenię sobie jego klasyczne dokonania jak w Drodze do szczęścia czy w Aniołach w Ameryce, tak muzykę do Pasażerów uważam za przeciętną, niczym niewyróżniającą się robotę rzemieślnika. Jest tu wszystko, co dla Newmana typowe - krótkie frazy na fortepianie, okraszone elektroniką, mającą oddawać ogrom kosmosu i jednocześnie nawiązującą do podróży w przestrzeni wszechświata, elementy muzyki etnicznej i wreszcie fetysz kompozytora, czyli fortepian. W scenach romantycznych dodajmy do tego niezawodną w takich momentach sekcję smyczkową i mamy już gotowy przepis na tapetę muzyczną. Tak, to niestety tylko tapeta. Z takimi ścieżkami tak często bywa - połyskują na pierwszy rzut oka, ale po niedługim czasie zaczynają się nudzić. Nie jest to nic odkrywczego ani zarazem na tyle klasycznego, a jednocześnie mocnego, żeby sprawiło, iż mógłbym uznać to za naprawdę dobre dokonanie w dziedzinie muzyki filmowej. Na koniec dodam tylko, iż nominacja do Oscara jest zdecydowanie na wyrost, znalazłyby się inne, o wiele bardziej wartościowe muzycznie kompozycje do takiego wyróżnienia w tym roku, chociażby przepiękne Zwierzęta nocy. Nihil novi.

Tweet

Zobacz także:

Droga do zatracenia (Road to Perdition)

Most szpiegów (Bridge of Spies)

American Beauty

Skazani na Shawshank (The Shawshank Redemption)

Wall-E (WALL•E)