Gods and Generals

Gods and Generals to tytuł praktycznie nie znany w Polsce. Jest to film opowiadający o Amerykańskiej Wojnie Domowej i stanowi on prequel dla obrazu Gettysburg z roku 1993. Do Gettysburg muzykę skomponował Randy Edelman, a spotkała się ona z różnym przyjęciem. Edelman stworzył muzykę również do Gods and Generals, ale jego utwory stanowią mniejszość tej partytury. Dominującym kompozytorem był (średnio znany) John Frizzell.

Obaj panowie uraczyli nas niezwykłą muzyką - pełną poetyki i epickiego rozmachu. Nie znajdziemy tu typowej muzyki ilustracyjnej. Jest to materiał w całości symfoniczny z delikatnymi partiami chóralnymi, w większości melancholijny, chwilami niezwykle dramatyczny. Ścieżka ta znakomicie pasuje do danych czasów (akcja filmu dzieje się w latach 1861-1863), a to za sprawą, można by powiedzieć folkowych, dodatków. Chodzi tu przede wszystkim o znakomite, solowe partie skrzypiec, których brzmienie nieodparcie przynosi na myśl muzykę Country, lub muzykę irlandzką. Na skrzypcach tych, mistrzowsko grał Mark O`Connor.

Pierwsza kompozycja, Gods and Generals, to przedsmak tego co na albumie znajdziemy. Ten utwór poraża dramatyzmem i potęgą. Dominująca ^*sekcja smyczkowa, chór i militarystyczne rytmy, a przy tym przepiękna melodia. To chyba najlepsza kompozycja na całej płycie. Zupełnie inny klimat wprowadza The School of the Soldier. Tu pogodne rytmy i melodie dominują nad nostalgią. Werble i trąbka utrzymują militarystyczną atmosferę. Dalej pojawia się pierwszy utwór Edelmana: Go to their Graves Like Beds. Przepiękna, delikatna i bardzo poruszająca kompozycja. Jej głównym elementem (jak w większości utworów Edelmana) są solowe partie fortepianu. W tle usłyszymy wspaniałe, miękkie brzmienie chóru i ^*smyczki.

These Brave Irishmen to kolejny utwór zdecydowanie wybijający się na tle całości, a to dzięki fenomenalnym solówkom na kobzie. Płaczliwy dźwięk tego instrumentu potęguje nostalgię i smutek. Natomiast VMI Will Be Heard from Today to swego rodzaju "wyjątek" na tej płycie, bo jest to muzyka akcji. Żadnych innych, dynamicznych utworów tu nie znajdziemy. Utwór ten początkowo nieco ospały, lecz mroczny i trzymający w napięciu, stopniowo przyspiesza tempa, by na koniec wybuchnąć potężnym chórem, który tu po raz pierwszy i ostatni będzie dominował na orkiestrą.

Na koniec zostawiłem sobie dwa utwory, choć wcale nie mniej ważne od pozostałych - są to piosenki: początkowa i końcowa. Going Home wykonywana przez Mary Fahl - jej największym atutem jest wspaniały głos Mary Fahl. Akompaniuje jej sekcja smyczkowa, gitara, a chwilami irlandzko brzmiące solowe skrzypce. Końcowa piosenka (Cross the Green Mountain) to ponad ośmio minutowa ballada Boba Dylana. Instrumentalnie dość skromna, jej największym atutem jej również głos wykonawcy. To chyba pierwszy raz, gdy z całą pewnością mogę powiedzieć, że te piosenki były potrzebne na płycie.

Opisałem zaledwie kilka utworów, które najbardziej utkwiły mi w pamięci. Ale zapewniam, że na tej płycie nie ma utworów słabych. Wszystkie są znakomite, przemyślane i co najważniejsze utrzymane w jednolitym klimacie. Te 19 utworów stanowi jedno kompletne dzieło. Są one spójne do tego stopnia, że nie sposób nawet odróżnić kompozycji Edelmana od Frizzella. Jeśli lubicie partytury w całości symfoniczne, nie koniecznie rozrywkowe, ale z całą pewnością dostarczające wielu wrażeń, to Gods and Generals jest dla Was. Piękno i dramatyzm tej partytury naprawdę zapadają w pamięć. Muszę zaliczyć ją do największych osiągnięć Johna Frizzell i jednych z najlepszych w roku 2003.

Tweet