Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach (Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Najnowsza, czwarta już część Piratów z Karaibów rozczarowuje niemal pod każdym względem. Razi chaotyczną reżyserią i fatalnie napisanym scenariuszem, nie wykorzystującym potencjału dość atrakcyjnej historii. Efekty specjalne w ogóle nie zrobiły na mnie wrażenia, skromne 3D zostało użyte chyba tylko po to, żeby odwrócić uwagę od byle jakiej inscenizacji. Wszelkie próby zainteresowania widza spaliły na panewce. Akcja nie trzyma w napięciu, dialogi wydają się sztuczne, a humor nie pierwszej świeżości. Seans wszystkim szczerze odradzam.

Do muzyki w Piratach z Karaibów: Na nieznanych wodach również mam krytyczny stosunek, ale muszę przyznać, że stanowi ona jeden z najlepszych, najporządniej zrealizowanych elementów filmu. Jest bowiem sprawnie i bogato zaaranżowana, o dziwo nie przytłacza w trakcie seansu, pomimo bombastycznego charakteru, i zachowuje odpowiednie - w ramach hollywoodzkiej konwencji - proporcje.

Kiedy po raz kolejny słuchałem samego soundtracku, przebijając się przez jego estetyczną barierę (tu i ówdzie pobrzmiewają tandetne harmonie i melodie), odniosłem wrażenie, że w filmie nie wykorzystano całego potencjału muzyki Zimmera, a przede wszystkim utworów autorstwa gitarowego duetu Rodrigo Y Gabriela. Wirtuozowskie utwory meksykańskich artystów z pewnością mogły tchnąć więcej ducha w zupełnie nieemocjonujący film, gdyby zostały zgrabniej użyte i lepiej nagłośnione. Wygrywane przez Rodrigo i Gabrielę tematy przewodnie Hansa Zimmera żyją, mają wyraziście łotrzykowski charakter (czego nie można powiedzieć o ich rozbuchanych aranżacjach orkiestrowych). Na pewno utwory, w których występuje duet są zdecydowanie najatrakcyjniejsze. Delikatne brzmienie klasycznych gitar zdeterminowało bowiem kompozytora do wyklarowania brzmienia całego zespołu, a wykonawców w orkiestrze do unerwienia swojej gry.

W kinie dziwiła mnie powtarzalność jednego z tematów przewodnich, który właściwie powinien być zarezerwowany wyłącznie dla scen z syrenami - jego tajemniczy liryzm doskonale oddaje charakter tych postaci. Tymczasem słyszymy go w co drugiej scenie, przez co jego najpiękniejsza odsłona - oczywiście w wykonaniu gitarowego duetu - nie zaistniała w filmie tak, jak na to zasługuje (South of Heaven`s Chanting Mermaids).

W Piratach z Karaibów: Na nieznanych wodach męczą sztampowe rozwiązania ilustracyjne i narracyjne, prezentujące najgorsze maniery współczesnej muzyki filmowej. Zapewne jednak były one, przynajmniej po części, wymogiem producentów.

Najnowszy soundtrack Hansa Zimmera polecam tylko zagorzałym miłośnikom twórczości tego kompozytora. Film natomiast raz jeszcze odradzam.

Tweet