Alicja w Krainie Czarów (Alice in Wonderland)

Płytę dostarczyła firma:  Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Przyznam, że choć jestem miłośnikiem twórczości Tima Burtona, to bałem się tego filmu. Bałem się kiczowatej disnejowskiej bzdury, jaką zapowiadał (przynajmniej w moim odczuciu) zwiastun. Ale Burton to Burton - jeden z największych magików kina. Stworzył wspaniałe, sycące widowisko. Bajecznie kolorowe, zabawne, inteligentnie odświeżające prozę Lewisa Carrolla. I jeśli nawet reżyser nie zaprezentował w Alicji w Krainie Czarów szczytów swoich możliwości, to i tak warto ją obejrzeć, choćby dla Kapelusznika, Czerwonej Królowej czy Kota.

Od początku natomiast nie miałem wątpliwości co do kolejnego sukcesu współpracy Burtona i kompozytora Danny`ego Elfmana. I na pewno muzyka dopełnia zachwycającą pod względem plastycznym wizję twórcy Soku z żuka. Jej największą wartością jest zapadający w pamięci temat przewodni, bardzo Elfmanowski, wyśpiewywany przez charakterystyczny chór chłopięcy. Wspiera go pulsujący rytm kwintetu smyczkowego, notabene znany z wcześniejszych prac kompozytora (choćby Gay Rights Now! z Obywatela Milka). Temat ma trochę tajemniczy nastrój i jednocześnie baśniowy charakter. Zmieniające się akordy - z ciemnych, nieco groźnych na jasne, pogodne - doskonale oddają klimat Krainy ukazanej w filmie i wprowadzają widza w nastrój wielkiej przygody - niebezpiecznej i jednocześnie fascynującej.

Niestety na temacie i kilku smaczkach atrakcyjność muzyki do Alicji się kończy. Większą część score`u wypełnia bowiem ilustracyjna hollywoodzka tapeta, która, owszem, dobrze koresponduje z obrazem, ale nic szczególnego do niego nie wnosi. Podczas seansu odniosłem wrażenie, że taką sztampę narzucili Elfmanowi producenci z Disney`a. Zasugerowały mi to spokojne, bajkowe, ale bardzo hollywoodzkie motywy i współbrzmienia, bliźniaczo podobne do tych z Opowieści z Narnii (również ze studia Disney`a). Z drugiej strony przecież znacznie ciekawszą muzykę możemy usłyszeć w Gnijącej Pannie Młodej wcześniejszym disnejowskim filmie w reżyserii Tima Burtona. Ale dajmy temu spokój, nie czas i miejsce na zastanawianie się nad przyczynami niskiej oryginalności muzyki. Szkoda tylko, że tak interesująca warstwa wizualna nie zyskała równie charakterystycznej oprawy dźwiękowej.

W omawianym dziele usłyszymy jednak przebłyski muzyki, której można by oczekiwać od Elfmana w większej ilości. Zachwycił mnie na przykład zupełnie odjechany funkowy kawałek do tańca Kapelusznika w finałowej scenie. Organy Hammonda, jazzowe frazy i ^*groove w Alicji w Krainie Czarów? Oczywiście, u Burtona pasuje doskonale! Z kolei kiedy na początku filmu widzimy kicającego w krzakach królika, który jeszcze w realnym świecie zaskakuje Alicję, wybrzmiewają wówczas bardzo interesujące, krótkie i zabawne motywy smyczków. Zupełnie nie rozumiem dlaczego oba te utwory nie znalazły się na płycie. Przez to w oderwaniu od obrazu z zainteresowaniem słuchałem tylko tematu przewodniego.

Danny Elfman stworzył do Alicji w Krainie Czarów na pewno bardzo dobrą muzykę, jednak z racji wyjątkowości tego projektu artystycznego, oczekiwałem czegoś więcej.

Tweet