Skazany na śmierć (Prison Break)

Niedawno telewizja Polsat rozpoczęła emisję drugiej serii popularnego serialu sensacyjnego Skazany na śmierć. To kolejna po Zagubionych amerykańska produkcja telewizyjna, obliczona przede wszystkim na przyniesienie dużych zysków - wydaje się bowiem, że taki był właśnie główny cel jej twórców. Stworzyli oni przynętę na widza w postaci niezłego pomysłu - główny bohater pozoruje napad na bank, by znaleźć się w pilnie strzeżonym więzieniu, gdzie siedzi jego brat niesłusznie skazany na śmierć. Jeśli już połkniemy haczyk, zostajemy wciągnięci w akcję, której nie widać końca. Pierwszy sezon serialu pokazywał przygotowania do brawurowej ucieczki więźniów, drugi natomiast - polowanie na uciekinierów już w całych Stanach. Scenariusz został więc tak napisany, żeby film jak najdłużej trwał. Obserwujemy ciągłe piętrzenie zwrotów akcji, nieraz zupełnie absurdalnych, mnożenie wątków, postaci itd. Wrażenie komercyjności Skazanego na śmierć potęguje jeszcze konstrukcja każdego z odcinków. Można je podzielić na kilka krótkich fragmentów, w których narasta napięcie, stopniowane oczywiście do bloku reklamowego. Nie dziwię się jednak, że serial ten zyskał wielu miłośników, bo nawet będąc świadomym jego rzeczywistego celu, i tak można się wciągnąć. Przynajmniej na razie.

Niedawno Varese Sarabande wydała na płycie muzykę ze Skazanego na śmierć, skomponowaną przez Ramina Djawadi. Budżet producentów serialu i wytwórni musi imponować, skoro znaleźli oni pieniądze na wydanie tak przeciętnego score`u. Ramin Djawadi to jeden z wielu rzemieślników muzycznej fabryki Hansa Zimmera Remote Control. Dotychczas tworzył on głównie tzw. additional music, czyli muzykę dodatkową, a więc underscore`owe zapchaj dziury, na które główni kompozytorzy nie mają już czasu. W tym roku dostał szansę samodzielnego zilustrowania pełnometrażowego filmu Mr. Brooks z Kevinem Costnerem, której zupełnie nie wykorzystał. Niestety nie popisał się również w Skazanym na śmierć.

Właściwie muzyka Djawadi zauważalna jest tylko w czołówce serialu. Skomponował do niej dość charakterystyczny temat oparty na tajemniczych dźwiękach elektronicznych sampli o barwie imitującej żeński, etniczny wokal (z dużym pogłosem). Od razu wybrzmiewa też mocna, syntetyczna perkusja, a po chwili również krótkie motywy sztucznych smyczków. Im dalej w las, tym utwór nabiera cech typowej rąbanki ^*Media Ventures. Jednak trzeba przyznać, że jego surowość i lekko etniczny klimat dobrze oddają pierwotne instynkty, jakimi kierują się wrogowie głównych bohaterów filmu - bo właściwie pokazuje on nic innego, jak polowanie na ludzi.

Ale cała reszta materiału muzycznego Djawadi jest tak banalna i płytka, że wciąż nie mogę się nadziwić jego wydania na płycie. Kompozytor poszedł po linii najmniejszego oporu. Dynamiczne sceny oprawił waleniem w bębny i gotowymi samplami, wszelkie napięcie zbudował po prostu szybkim crescendem jakiegoś syntetycznego instrumentu, zaś fragmenty spokojniejsze, zwyczajnym plumkaniem fortepianu. O zgrozo na płycie zamieszczono aż 31 utworów, które razem trwają ponad godzinę! Godzina ściany dźwięku, elektronicznych odgłosów, ciągnących się bezustannie pustych, długich dźwięków na przemian z prymitywną sieczką. Ten soundtrack to produkt dźwiękowy, wyłącznie dla kolekcjonerów gadżetów z serialu. ^*metra

Tweet