Ratatuj (Ratatouille)

Wielka szkoda, że najnowszy film studia Walt Disney Pixar Ratatuj wejdzie na ekrany polskich kin dopiero pod koniec listopada. Sądząc bowiem po jego długim zwiastunie, może to być najlepsza animacja roku, która, moim zdaniem, ma wielkie szanse na Oscara. Reżyser Ratatuja Brad Bird pokazał już swoje możliwości we wcześniejszej animacji Iniemamocni. Rewelacyjny poziom techniczny tamtego filmu jest zachowany i tutaj (zwiastun pozawala to stwierdzić), jeżeli został on jeszcze zastosowany do realizacji lepszego scenariusza (a wydaje się, że tak), to efekt może być znakomity.

Czas długiego oczekiwania na polską premierę umili nam sama muzyka z Ratatuja, skomponowana przez Michaela Giacchino. Została wydana na płycie przez Walt Disney Records i lada dzień pojawi się w naszych sklepach. Od razu powiem, że dawno nie mieliśmy okazji wysłuchać tak efektownej ilustracji filmu animowanego. Wprawdzie Giacchino już w Iniemamocnych zwrócił na siebie uwagę błyskotliwą, dynamiczną i prześmiewczą kompozycją, ale to, co zaprezentował w swym najnowszym dziele przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Akcja filmu Brada Birda rozgrywa się w Paryżu, w środowisku restauratorskim - główny bohater, szczur Remy, postanawia zostać...szefem kuchni ekskluzywnej restauracji. Muzyka ma więc francuski posmak - kompozytor wykorzystał w niej tamtejszy muzyczny folklor - ale i wiele innych składników, nadających jej niepowtarzalnego smaku. Poczujemy więc również wkładkę jazzową, a nawet południowoamerykański aromat (rytmy, instrumentarium). Artysta napisał partyturę bardzo bogatą, zróżnicowaną i łączącą wiele różnych stylów muzycznych. Ale jak przystało na mistrza, wszystko zostało połączone z wyczuciem, tak, że mimo obfitości całe danie jest zaskakująco lekkostrawne.

Smakowitą przystawką, utworem otwierającym album jest zwiewna piosenka Le Festin, będąca wokalną wersją jednego z tematów Ratatuja. Temat ten ma liryczny charakter i silne oddziaływanie emocjonalne, ale w Le Festin przybrał lekką, bezpretensjonalną formę typowo francuskiej pioseneczki, mającej zaostrzyć apetyt. Żeby zbytnio nie zmieniać smaku, dalej jest również po francusku. Kolejny utwór Welcome to Guesteau`s rozpoczyna narodowy hymn, który lekko przechodzi w niezobowiązującą melodię, graną na akordeonie przy delikatnym akompaniamencie kontrabasu i gitary. W ogóle należy powiedzieć, że przejścia z jednego tematu na drugi, mające często zupełnie inne charaktery, zostały skomponowane z niezwykłą finezją i polotem. To ważny plus, bo w Ratatuju jest mnóstwo częstych i nagłych zmian nastrojów oraz różnicowania składów instrumentalnych.

W kompozycji Giacchino rozbudowana orkiestra wybrzmiewa prawie wyłącznie w muzyce akcji. Jej charakterystycznymi elementami są: ostra sekcja dętych blaszanych i szaleńczy pęd smyczków. Kompozytor, podobnie jak w Iniemamocnych, popisał się na tym polu, tworząc energetyczne, żywiołowe utwory takie, jak 100 Rat Dash czy A Real Gourmet Kitchen, mające jednak silniejszy rys tematyczny, dzięki czemu są atrakcyjniejsze w odbiorze. Ale wydaje się, że bardziej kameralne zestawienia instrumentalne są w Ratatuju częstsze. Dużo tu bowiem klasycznego swingu, zatem słyszymy skromną sekcję rytmiczną, na której opierają się wpadające w ucho, pyszne melodie, na przykład grane przez saksofon altowy. Nawet jeśli zespół poszerza się o kwintet smyczkowy czy mocniejszą perkusję, w muzyce prym wiedzie jeden instrument, niejednokrotnie pełniący funkcję koncertującą. Przykładem fantastyczny fletowy popis w Wall Rat.

Na prawdę nie sposób wymienić wszystkich efektownych rozwiązań kompozytorskich, jakie Michael Giacchino zaserwował nam w Ratatuju. To smakowity, doskonale skomponowany miks, ponadto zachwycający mistrzowskim wykonaniem i rewelacyjną jakością nagrania. Czego chcieć więcej. Bon appétit!

Tweet

Zobacz także:

Iniemamocni (The Incredibles)