Diabeł ubiera się u Prady (The Devil Wears Prada)

Płytę dostarczyła firma:  Kup tę płytę w: iTunes za 10.99

W dzisiejszych czasach trudno o dobrą komedię, czy komediodramat. Ich scenarzyści bazują bowiem na kliszach, przez co od dobrych paru lat nie powstało żadne oryginalne dzieło w tym gatunku. Tę regułę potwierdza film ?Diabeł ubiera się u Prady? Davida Frankela, jednak od razu powiem, że mimo swej banalności ogląda się go znakomicie. Fabuła jest rzeczywiście wyświechtana. Skromna dziewczyna zostaje asystentką Mirandy Priestly, despotycznej szefowej prestiżowego pisma o modzie. Na początku nie najlepiej sobie radzi, ale z czasem wyrabia sobie pozycję i względy szefowej. Wraz z kolejnymi sukcesami zawodowymi coraz bardziej zaniedbuje narzeczonego, przyjaciół; poznaje ?złego przystojniaczka?, a na koniec przekonuje się co jest w życiu najważniejsze... Skąd my to znamy? Ale film może stanowić świetną rozrywkę z dwóch powodów: doskonałego aktorstwa, zwłaszcza, jak zawsze perfekcyjnej, Meryl Streep oraz uroczej Anne Hathaway, a także ciekawie ukazanego środowiska mody - z jednej strony bezdusznego, sztucznego i wręcz śmiesznego, z drugiej, niezwykle atrakcyjnego, widowiskowego.

I właśnie ten blichtr wielkiego świata projektantów, wybiegów, modelek podkreśla muzyka. Oryginalny ^*score skomponował Theodore Shapiro, jednak w filmie pełni on funkcję mało istotnego tła. Nawet na soundtracku zamieszczono tylko kilkuminutową, sztampową suitę artysty, co w tym wypadku jest całkowicie uzasadnione. Najważniejszą rolę odgrywają bowiem piosenki pop. To one kreują klimat sukcesu, szybkiego życia w wielkiej metropolii, swoistego optymizmu. Twórcy dokonali trafnego doboru rozrywkowego repertuaru. Mamy takie gwiazdy, jak Madonna, U2, Jamiroquai, Moby, Alanis Morissette. I chociaż nie jestem wielbicielem ich twórczości, muszę powiedzieć, że większość utworów, które usłyszałem w filmie i na płycie, bardzo mi się spodobały. Oczywiście jest też kilka piosenek irytująco banalnych, jakie określam mianem ?muzyki radiowej?.

Według mnie z obrazem najlepiej współpracowały cztery piosenki, które uważam również za najciekawsze jako samoistne utwory. Pierwsza - Vogue (nazwa od słynnego czasopisma poświęconego modzie), w wykonaniu Madonny, ze względu na styl disco i co za tym idzie odpowiednią motorykę, nadawaną przez ciekawie brzmiące keybordy, doskonale oddaje specyfikę wybiegów, albo szału kupowania ciuchów. W Bittersweet Faith zespołu Bitter-Sweet nastrój zmienia się na bardzo zmysłowy. Słyszymy delikatny wokal, spokojną perkusję, subtelne ^*smyczki i intymne sample. Niezwykle kojące. Z kolei fenomenalny Seven Days in Sunny June Jamiroquaia oferuje nam biorący ^*groove i pogodną harmonikę, która nadaje optymistycznego charakteru. I ten lekki śpiew! Do takich piosenek chce się wracać. Spodobała mi się również Tres Tres Chic Moceana Workera, ze względu na dowcipny charakter - gęste, wesołe tło organów Hammonda oraz rytmy, typowe dla karaibskiego folku.

Myślę, że na płycie każdy znajdzie coś dla siebie. ?Diabeł ubiera się u Prady? to po prostu dobrze skrojony album.

Tweet

Zobacz także:

Pokojówka na Manhattanie (Maid in Manhattan)