Miasteczko South Park (South Park: Bigger, Longer, and Uncut)

Od dłuższego czasu chyba najbardziej kontrowersyjną telewizyjną kreskówką jest South Park. Te wyjątkowo wulgarne historyjki, zrealizowane bardzo prostą techniką animacji, zyskały szerokie grono wielbicieli i przeciwników na całym świecie. Ich autorzy - Trey Parker i Matt Stone - postanowili powiększyć swój sukces i w 1999r. stworzyli pełnometrażowy film zatytułowany South Park - Longer, Bigger and Uncut. Znając ich wcześniejszą twórczość, można się było domyślić, że wypełnią go makabrycznym humorem i przemocą - i tak się stało - trzeba jednak przyznać, że napisali scenariusz zabawny i pomysłowy. Grupka amerykańskich dzieci pod wpływem wyjątkowo wulgarnego filmu produkcji kanadyjskiej zaczyna zachowywać się podobnie do jego bohaterów. Zbulwersowani rodzice składają protesty przeciw Kanadyjczykom, wspierani również przez rząd swego kraju, i w efekcie dochodzi do międzynarodowego konfliktu. Myślę, że każdy, komu odpowiada konwencja groteski i wynikająca z niej w tym wypadku obsceniczność, może się dobrze bawić. Co ciekawe, film jest musicalem, a raczej jego pastiszem, a więc jest oczywiste, że muzyka jest w nim szczególnie ważnym środkiem wyrazu. Jej skomponowanie powierzono Marcowi Shaimanowi, artyście stworzonemu do pisania komediowych score`ów. W jego pracach słychać, że z wielką łatwością przychodzi mu tworzenie lekkich, zwiewnych partytur, podobnie zresztą jak mistrzowi musicali, Alanowi Menkenowi. Wizytówką kompozytora są symfoniczne, ale utrzymane w jazzowym stylu utwory, pełne łatwo wpadających w ucho i zawsze perfekcyjnie zorkiestrowanych tematów. I takie też są piosenki z South Parku, z których składa się cały soundtrack.

Ale ich teksty, napisane przez reżysera filmu, Treya Parkera, są dość wulgarne. Słuchacza nie znającego kreskówki mogą też razić brzydkie, skrzeczące wokale, kontrastujące z delikatnym akompaniamentem orkiestry. Dlatego od razu należy powiedzieć, że omawiana płyta skierowana jest raczej do osób, które film obejrzały i mogą w pełni zrozumieć sens występujących w scorze rozwiązań muzycznych. O wspomnianym przeze mnie kunszcie Shaimana możemy się przekonać już w pierwszej piosence, Mountain Town, w której, jak w większości musicali, poznajemy sytuację bohaterów oraz ich plany - w tym wypadku ma to być wycieczka do kina na kanadyjski film. Utwór jest niezwykle lekki i efektowny, a to za sprawą doskonałego powiązania słów i dźwięków. Mamy tu swingujące rytmy orkiestry i jazzową harmonię, przywodzącą na myśl słynne West Side Story Leonarda Bernsteina. Ciekawy jest również krótki utwór Uncle Fu**ka, z tekstem opartym wyłącznie na wulgaryzmach. Muzyczną podstawą są w nim szybkie pizzicata kontrabasów, a temat śpiewają filmowi skandaliści, Terrence i Philip. Słyszymy również błyskotliwe wstawki skrzypiec i instrumentów dętych blaszanych. Osobliwe jest jednak samo przetworzenie, które zaaranżowano na ^*smyczki i...radośnie i beztroska puszczane wiatry grające w ^*unisonie w stylu country. Najzabawniejszy jest jednak kontrast, do jakiego dochodzi w kolejnym kawałku - It`s Easy, Mmmkay. Jest to bowiem moralizatorski wykład nauczyciela skierowany do zdemoralizowanych wychowanków.

Pozostałe piosenki są również znakomicie skomponowane. Czy to rockowe What Would Brain Boitano Do?, czy liryczny monolog diabła(sic!) w Up There, czy wreszcie I Can Change śpiewane przez Saddama Husajna w arabskich ^*skalach - wszystkich słucha się z rozbawieniem i przyjemnością. Nie można też nie wspomnieć, że piosenka Blame Canada uzyskała nominację do Oscara. Utwory od 12. do 20. nie występują w filmie, są jedynie nim inspirowane i - jak to często bywa - nie wiele mają z nim wspólnego (choć nie wszystkie). Reasumując, kompozycja Shaimana nie jest specjalnie oryginalna, ale stanowi świetną odskocznię od poważnych partytur i myślę, że potraktowawszy ją z dystansem, nie będzie się zawiedzionym. ^*metra

Tweet