Osada (The Village)

W światowej kinematografii coraz częściej dochodzi do zacieśnienia więzi między reżyserem i kompozytorem muzyki. Najlepszym tego przykładem jest oczywiście, blisko trzydziestoletnia, współpraca Johna Williamsa ze Stevenem Spielbergiem. W Polsce podobny duet tworzą Wojciech Kilar i Andrzej Wajda. Takie długotrwałe związki mają swoje plusy i minusy, bo z jednej strony artyści wypracowują swój niepowtarzalny styl, z drugiej jednak mogą zacząć się powtarzać. Jak na razie udało się tego uniknąć dwóm wybitnym twórcom: M. Night Shyamalanowi i Jamesowi Newtonowi Howardowi.

The Village to kolejny film indyjskiego reżysera w tej samej konwencji co kilka wcześniejszych, takich np. jak Signs. Tym razem przedstawia on pewną osadę (gdzieś w Pensylwanii) otoczoną starym lasem, zamieszkałym przez dziwne i straszne istoty. Nastrój opowieści jest niezwykły, a tworzy go specyficzna, jakby teatralna gra aktorów oraz wspaniała muzyka Howarda. Kompozytor po raz kolejny udowodnił, że potrafi tchnąć w film wiele emocji i nadać mu odpowiednią siłę wyrazu.

Od razu trzeba jednak powiedzieć, że dzieło Howarda nie zajaśniałoby pełnym blaskiem, gdyby nie udział w jego wykonaniu Hilary Hahn, słynnej, amerykańskiej skrzypaczki, wybitnej interpretatorki muzyki barokowej i klasycznej, mającej na swoim koncie wiele prestiżowych nagród i znakomitych płyt nagranych dla wytwórni Sony. Wielbiciele muzyki klasycznej doskonale znają jej wybitne interpretacje takich utworów, jak np. koncerty i sonaty skrzypcowe Ludwika van Beethovena czy koncerty Johannesa Brahmsa. James Newton Howard zaprosił skrzypaczkę do wykonania partii solowych, które pełnią ważną, jeśli nie najważniejszą, rolę w całym soundtracku, dodając muzyce ekspresji, głębokiego wyrazu, ale i swoistej lekkości. Hahn wykonuje swoje takty cudownie. Jej nieskazitelny dźwięk i sposób prowadzenia frazy nie pozwalają oderwać się od słuchania. Tak znakomicie wykonanych partii solowych w muzyce filmowej dawno nie słyszałem. Śmiało można je porównać z genialnymi solami Itzhaaka Perlmana w Liście Schindlera Johna Williamsa czy popisami Yo-Yo My z Siedmiu lat w Tybecie ( również Williamsa ) i z Przyczajonego Tygrysa, Ukrytego Smoka Tan Duna.

I właśnie Hilary Hahn otwiera album jednym z głównych tematów w utworze Noah Visits. Do jej wspaniałej gry ^*kontrapunkt tworzą inne instrumenty smyczkowe, które subtelnie "odbierają" od Hahn motywy, gdy ta rozpoczyna delikatne i krótkie wariacje. Utwór ma spokojny charakter, z początku oddający nastrój zadumy, po chwili jednak zaczyna intrygować wzbogaconą fakturą i zaskakuje mocnym, dynamicznym zakończeniem. Drugi utwór What Are You Asking Me? idealnie oddaje wolny, sielankowy rytm życia mieszkańców tytułowej osady. Jest podobnie zaaranżowany jak pierwszy, z tą różnicą, że tu dochodzi fortepian, na którym pięknie gra Randy Kerber. Jego rola nie jest może tak istotna jak skrzypaczki (słyszymy go najczęściej w tle), ale znacznie wzbogaca barwę dźwięku. W ogóle trzeba powiedzieć, że instrumentalizacja dzieła zasługuje na najwyższą ocenę.

Oczywiście album nie składa się tylko ze spokojnych tematów. Wszak mamy do czynienia ze score`em do filmu grozy. Już trzecia pozycja na płycie, The Bad Color, wprowadza słuchacza w nastrój pełen niepokoju, powracający i narastający w kolejnych utworach, jak np. w Those We Don`t Speak Of, w którym Howard użył już większego instrumentarium (pojawiają się instrumenty dęte, kotły wybijające ciężki rytm, oraz zwiększające dynamizm przeróżne mniejsze instrumenty perkusyjne, np. grzechotki). Utwory dynamiczne odbiegają nieco poziomem od tych spokojniejszych. Bo choć w filmie sprawdzają się świetnie, na płycie są trochę za bardzo ilustracyjne. To chyba jedyny powód obniżenia przeze mnie oceny. Na szczęście nie ma tu wyraźnego podziału na część, nazwijmy to, reprezentacyjną i ilustracyjną. Wszystkie style się przeplatają, dzięki czemu soundtrack nie nuży i słucha się go bardzo przyjemnie.

James Newton Howard stworzył kompozycję na bardzo wysokim poziomie artystycznym, bez której film nie miałby nawet w połowie takiego klimatu, jaki posiada. Dodając do tego rewelacyjne partie solowe Hilary Hahn, otrzymujemy według mnie jeden z najlepszych, jeśli nie najlepszy, soundtrack tego roku. Gorąco polecam ! ^*aria

Tweet

Zobacz także:

Znaki (Signs)

Szósty zmysł (The Sixth Sense)