 ur. 24 listopada 1932r. we Lwowie na Ukrainie (wtedy Polska)
Edukację muzyczną rozpoczął w 1938 w rodzinnym mieście. Kontynuował ją po wojnie w Gliwicach w Instytucie Muzycznym i w Krakowie w Średniej Szkole Muzycznej. Na scenie jazzowej debiutował jeszcze w okresie studiów grając w klubie studenckim "Rotunda". W 1954 r. związał się z zespołem MM 176 (gdzie grali m.in. wibrafonista Feliks Kotarba oraz akordeonista Andrzej Trzaskowski). Spotkanie z Trzaskowskim oraz innymi muzykami krakowskimi (Dudusiem Matuszkiewiczem), a także Komedą wywarło znaczny wpływ na muzyczną percepcję Kurylewicza.
Awangardowa muzyka, jaką proponował Trzaskowski była zaprzeczeniem ulubionego przez Kurylewicza swingu. W 1955 r. założył więc własny kwintet, który później przekształcił się w Sekstet Organowy Polskiego Radia. Do grupy pozyskał znamienitych ówczesnych muzyków: Z. Gadomskiego, R. Garbienia, St. Drążka Kalwińskiego, L. Lica, J. Mysińskiego.
Początkowo zespół nagrywał dla potrzeb radia swingującą muzykę rozrywkową, by powoli ewoluować w kierunku jazzu. Na festiwalu młodzieży i studentów w Warszawie (1955) wystąpili już jako grupa dixielandowa, a rok później, na I Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Sopocie w 1956 r., jako nowoczesny zespół, grający w składzie J. Bednarczyk - trąbka, Z. Gadomski - trąbka, R. Garbień - kontrabas, A. Kurylewicz - fortepian, L. Lic - klarnet, R. Szumlicz - perkusja, J. Tatarak - saksofon tenorowy oraz śpiewająca Wanda Warska. Zespół Kurylewicza konkurując z ultranowoczesnym, jak na owe czasy, Sextetem Komedy, wzbudził zainteresowanie. Podkreślano przede wszystkim doskonałą technikę pianisty, uderzenie oraz inwencję harmoniczną.
W 1957 r. na II Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Sopocie Kurylewicz grał jednak ponownie w zespole dixielandowym (Hot Club Melomani). W tym samym roku - wzbudzając sensację jako pierwszy muzyk zza "żelaznej kurtyny" - uczestniczył z Orkiestrą SDF w koncercie jazzowym w Stuttgarcie (RFN).
W 1959 r. napisał pierwszą muzykę filmową ("Powrót"), której pozostał wierny przez długie lata. Przez trzynaście lat Kurylewicz proponował każdej edycji Jazz Jamboree swój nowy program: w latach 1958-71 występował z różnymi formacjami m.in.: Jazz Believers, Moderniści, własnym trio, kwartetem i kwintetem oraz z Orkiestrą Jazzową Polskiego Radia. Równocześnie (1969-78) prowadził awangardową formację muzyki współczesnej, łączącą wszystkie współczesne trendy muzyczne. W 1971 roku Formacja Muzyki Współczesnej wystąpiła na nobliwym Jazz Jamboree.
W 1975 r. poświęcił się całkowicie pracy kompozytorskiej zajmując się pisaniem muzyki symfonicznej, kameralnej, sakralnej, filmowej, teatralnej, baletowej ("Concerto na tematy Jarzębskiego", "Pięć rozgrzewek", "Screenplay" - na orkiestrę i taśmę magnetofonową, "Psalm 60", "Szkic do krajobrazu", "Te Deum" oraz "Missa Brevis", "Capriccio a Due", "Salve regina", "W Weronie", "Godzina się zbliża", "Duet liryczny", "Blow the Past", "Witraż w miejscowości N.", "Kwintet klawesynowy Gabriela"). Skomponował także pieśni do wierszy poetów niemieckiego baroku oraz do poezji J. Kochanowskiego, A. Puszkina, Cz. Miłosza i O. Mandelsztama. W wielu projektach współpracuje z żoną - Wandą Warską.
Andrzej Kurylewicz jest laureatem wielu nagród; w 1978 roku otrzymał nagrodę na II Festiwalu Polskiej Twórczości TV w Olsztynie za muzykę do serialu telewizyjnego POLSKIE DROGI (reż. Janusz Morgenstern, 1976-78), w 1979 roku - nagrodę na VI FESTIWALU POLSKICH FILMÓW FABULARNYCH w Gdańsku za muzykę do filmu LEKCJA MARTWEGO JĘZYKA (reż. Janusz Majewski, 1979), a w 1981 roku nagrodę na MIĘDZYNARODOWYM KONKURSIE TWÓRCZOŚCI RADIOWEJ I TELEWIZYJNEJ W SIENIE - "PRIX ITALIA '81" - za muzykę do filmu DROGA (reż. Ryszard Ber, 1980). Został również uhonorowany nagrodą Polskiego Radia i Telewizji (1965), nagrodą Miasta Warszawy (1978) oraz Medalem Miasta Warszawy (1997). W 1984 otrzymał ponadto tytuł Kompozytora Miasta Wilhelmshaven (Stadtkünstler).
Andrzej Kurylewicz był jednym z pionierów muzyki jazzowej w Polsce. Swój entuzjazm dla jazzu przypłacił relegowaniem z uczelni w Krakowie, gdzie studiował w latach 1950-54 grę na fortepianie i kompozycję. W tamtym czasie komunistyczne władze uważały jazz za szkodliwy wytwór światowego imperializmu i uprawiania jazzu zakazywały. Kurylewicz jednak nie zrezygnował i korzystając z łagodniejszego kursu politycznego w drugiej połowie lat pięćdziesiatych, założył ZESPÓŁ JAZZOWY POLSKIEGO RADIA W KRAKOWIE, który prowadził do 1962 roku. Zainteresowanie zbliżeniem jazzu i współczesnej muzyki klasycznej skłoniło go do założenia kolejnego zespołu - "FORMACJI MUZYKI WSPÓŁCZESNEJ", z którym pracował w latach 1969-78 jako kompozytor oraz instrumentalista, odnosząc sukcesy w kraju i na świecie. Był cenionym pianistą jazzowym, a także wybitnym jazzowym trębaczem i znakomitym puzonistą. Pod koniec lat siedemdziesiatych zarzucił jazz i poświęcił się niemal wyłącznie komponowaniu muzyki poważnej. W 1981 roku jego I KWARTET SMYCZKOWY został wykonany na festiwalu "WARSZAWSKA JESIEŃ". W roku 1987 został wybrany członkiem Zarządu Głównego Zwiążku Kompozytorów Polskich. Funkcję tę piastował do 1991 roku. W ostatnich latach występuje jako pianista, grając utwory Karola Szymanowskiego i Fryderyka Chopina.
FIlmografia:
1991: Panny i wdowy
1986: Nad Niemnem
1986: Rykowisko
1980: Droga
1979: Cóżeś ty za pani
1979: Lekcja martwego języka
1978: Polskie Drogi
1978: Lalka
1978: Pan Tadeusz (teatr)
1977: Trzy po trzy
1970: Draka
1969: Czekam w Monte-Carlo
1969: Ostatni świadek
1967: Ja Gorę
1967: Cyrograf dojrzałości
1966: Kontrybucja
1966: Sublokator
1965: Pierwszy pawilon
1965: Niedziela sprawiedliwości
1964: Docent H.
1962: Dziewczyna z dobrego domu
1960: Powrót
1960: Rzeczywistość
biografię przygotował i opracował Adam Krysiński
|
