Rozwiązanie konkursu oscarowego!08 Marzec 2012, 09:59
Czas na rozwiązanie konkursu oscarowego, w którym prosiliśmy Was, drodzy Czytelnicy, o kilka słów refleksji na temat Waszych ulubionych pod względem muzycznym scen w Artyście. Dostaliśmy sporo maili i serdecznie za nie dziękujemy. Spośród wszystkich notek, wybraliśmy trzy, których autorzy otrzymają soundtracki Artysta Ludovica Bource'a, ufundowane przez Sony Music.
Płyty otrzymują: Małgorzata Dąbrowska, Elżbieta Posłajko i Wojciech Wieczorek. Serdecznie gratulujemy!
Publikujemy zwycięskie notki (pisownia oryginalna):
 Magia "Artysty" opiera się w znacznej mierze na przepięknej muzyce Ludovica Bource'a. Z pewnością znalazłabym mnóstwo scen, w których jego muzyka mnie oczarowała, jak np. taniec na zakończenie filmu, jednak po dłuższym zastanowieniu wybieram scenę, która mnie osobiście najbardziej poruszyła, a mianowicie scena załamania psychicznego głównego bohatera. Muzyka zapowiada nadejście strasznych wydarzeń, jakby z horroru. George Valentin niszczy projektor i filmy, które w ostateczności podpala. Ścieżka dźwiękowa zawiera moim zdaniem wszystkie emocje, które towarzyszą bohaterowi - smutek, złość, agresja, rozpacz, żal oraz strach. W połączeniu ze znakomita grą aktorską muzyka Bource'a sprawia, że ja również odczuwam pewien rodzaj smutku, przeżywam go wraz z Georgem. Gdy jego piesek biegnie po pomoc, muzyka nadal jest nerwowa, trzyma w napięciu, ale momentami nieco zwalnia i wtedy mam nadzieję, że wierny przyjaciel George'a uratuje go przed śmiercią w płomieniach. Małgorzata Dąbrowska.
Gdy filmy były jeszcze nieme kina posiadały swojego tapera (akompaniował niemym filmom na żywo podczas projekcji), zespół kameralny, a nawet orkiestrę symfoniczną. A wszystko po to, by widz lepiej odbierał film i oprócz obrazu usłyszał dźwięk. Choć te początkowe próby wstawienia dźwięku do filmu były nie udane - dźwięk był źle podłożony i w złych momentach, co dawało skutki komediowe. Z czasem zaczęto coraz poważniej myśleć o wprowadzeniu muzyki do filmu. Niektórzy kompozytorzy pisali nawet specjalne partytury dla potrzeb danego filmu. Zaczęto już rozumieć, że muzyka musi być odpowiednio dobrana i zaczęto tworzyć dźwięki do poszczególnych scen. Dało to lepsze efekty i filmy stawały się coraz efektowniejsze. Choć niektóre dźwięki były przesadzone i powstało wiele filmów, w których każdy ruch miał swój dźwięk, co było uciążliwe. Z biegiem czasu wszystko było udoskonalane i widz dzięki muzyce mógł lepiej zrozumieć film i bardziej się z nim utożsamić. ?Artysta? jest ukłonem w stronę muzyki z lat 20. zeszłego wieku w mistrzowskim wykonaniu, o jakim każdy film z tamtej epoki zawsze marzył - nie ma tu miejsca na słuchanie tylko jednego instrumentu czy małej orkiestry, ale potężnego brzmienia. Już "The Artist Overture" pokazuje z czym mamy do czynienia. Smyczki i instrumenty dęte wysuwają się na pierwszy plan, tak jak potężne bębny oraz werblowa perkusja. Jest to mój ulubiony utwór ze ścieżki, gdyż od samego początku muzyka ilustruje o czym będzie ten film, wprowadza w klimat i pozwala poczuć magię kina. I to w zaledwie 60 sekund! Kompozytorowi poza stylizacją na muzykę z dawnych lat, widoczną w utworach naśladujących prace z filmów szpiegowskich, przygodowych czy romansów, udaje się przenieść zarówno charakter postaci. Choć zdarzają się ponure i cięższe w odsłuchu fragmenty to jednak potrafią przykuć uwagę, czy to aranżacją czy melodyjnością. Muzyka godna polecenia. Filmowa. W pełnym znaczeniu tego słowa. Elżbieta Posłajko
W dobie mało wyszukanych blockbusterów, głębokich i trudnych w odbiorze dramatów oraz setek wątpliwej jakości komedii, "Artysta", będący hołdem dla kina wraz z samymi jego początkami, paradoksalnie okazał się powiewem świeżości - tak filmowo, jak i muzycznie. Bource, czerpiąc z garściami z dokonań czołowych kompozytorów Złotej Ery a także kompozytorów XIX wiecznych stworzył ścieżkę silnie odcinającą się od trendów obecnych we współczesnej muzyce filmowej. Mimo, iż cała ścieżka utrzymywała podobnie wysoki poziom, a paru scenach muzyka wyjątkowo przyciąga uwagę. Oto te, które najbardziej mnie ujęły: George Valentin - dla wielu jeden z najlepszych utworów roku, przykuwa słuchacza lekko jazzującymi zabiegami, ciekawą perkusją, melodią, a przede wszystkim zawadiacką figlarnością, oddając postać, jaką na scenie staje się główny bohater filmu. Pierwsze trzy minuty utworu ociekają wręcz beztroską i dobrym samopoczuciem, jakie biły od George'a. Końcówka, z pięknym fortepianem, świetnie ilustruje sceny w luksusowym domu Valentina. Cały utwór, podobnie jak i sam bohater, pełen jest szyku i elegancji. Comme un Rosee de Larmes - piękny utwór, ilustrujący premierę autorskiego dzieła Valentina. Rozpisany na solowy fortepian, z pięknymi pasażami, zaczynający sie od bardzo subtelnej, powściągliwej i pełnej łagodnego smutku aranżacji głównego tematu, kontrastującej z rozbuchaną wersją otwierającą film, utwór jest bez wątpienia jednym z highlightów tej ścieżki. Pozwolę sobię tutaj na skromną interpretację: Podczas gdy w pierwszych scenach "Artysty", premierze towarzyszy ogromna orkiestra, tak tutaj, w mniejszym kinie, z mniejszą publicznością i zapewne okrojonym budżetem, nie widać żadnego zespołu wykonującego muzykę. Być może Bource chciał tym zabiegiem imitować granie tapera, dodatkowo obrazując kiepską sytuację finansową i zmniejszenie prestiżu społecznego Valentina. Fantaise d'Amour - utwór ten zostawiłem na koniec, ponieważ chciałbym mu poświęcić nieco więcej uwagi. Podczas gdy większość recenzentów pomija go w swych tekstach, dla mnie jest on jednym z najciekawszych utworów na płycie. Rozpoczynający się od tremolo na flet, przechodzący w wesołą i dziarską aranżację tematu George'a Valentina wykonywaną głównie na smyczka i fortepianie. Jednak po chwili przechodzi w nieco tajemnicze i bardzo subtelne akordy grane m. in. na harfie. Po chwili dołącza równie subtelny, perkusjonalny rytm. Utworem tym, i różnymi zabiegami takimi jak opadające i wznoszące się półtonami smyczki, basowe blachy kontrastowane wysokimi trąbkami i subtelne, a zarazem nieco przesadne użycie dramatycznych smyczków, Bource dowodzi dla mnie swojej ilustratorskiej inteligencji i poczucia humoru. Pozorne napięcie dodaje koloru i polotu ujęciom, w którym ekipa filmowa czeka na decyzję producenta w sprawie Peppy, a wcześniejsze tajemnicze brzmienia orkiestry fenomenalnie podkreślają scenę tańca George'a, który nie wie, że po drugiej stronie płótna tańczy spotkana wcześniej panna Miller. Wojciech Wieczorek
|
